گاهی با خود خیال می‌کنم که وقتی کیوان سمیعی از غربت دوست خود مرحوم آزاد همدانی و انزوای اشعار و آثارش سخن می‌گوید، و این ابیاتِ او را یادآور می‌شود:
پس از مرگ من دیگران را سزد / که از من بجویند نام و نشان // پیِ جمعِ شعر پراکنده‌ام / به بهمان کنند التماس و فلان!
در واقع، خود نیز چنین افکاری در سر داشته است و می‌خواسته افرادی را پس از وفاتش، به دنبال خود بکشاند تا غربت و انزوا و مهجوری خویش را بدان‌ها بنمایاند.
(گزارشی از اقامتِ مرحوم کیوان سمیعی در کاشان)
✍🏻 علی قنبری بیدگلی
دانشمندِ مجهول القدر و محقّقِ گمنام، مرحوم استاد کیوان سمیعی، از مفاخرِ کم‌نظیرِ این سرزمین است که طراز دانش و مرتبهٔ تحقیقِ وی را باید هم‌سنگِ کسانی چون علّامه میرزا محمّدخان قزوینی و مرحوم آقا جلال همایی شمرد. وی در طول هشتاد سال عمر بابرکتِ خود، مجموعاً دوبار به شهر کاشان سفر کرده است.
(سخنی پیرامون تألیفات کیوان سمیعی)
✍🏻 علی قنبری بیدگلی
آثار دانشمند فقید، مرحوم کیوان سمیعی (۱۳۳۲ – ۱۴۱۴ ه ق) را به اعتباری می‌توان به چهار دستهٔ کلّی تقسیم کرد: کتب؛ مقدّمه‌ها؛ مقالات؛ رسائل. وجه مشترک هر چهار قسم، کمیاب بودن آنها در بازار نشر است. آثار مرحوم سمیعی عموماً یک‌مرتبه در زمان حیات خود وی به طبع رسیده و سپس به بوتهٔ نسیان سپرده شده است.
.png)
