ماجرا از آنجا شروع می‌شود که مرحوم آیةالله حاج میرزا جعفر اشراقی تبریزی در نامه‌ای، کلمهٔ «محجّه» را به اشتباه «مهجه» می‌نویسد.
نمونه‌ای از طبعِ حسّاس مرحوم اشراقی در تلفّظ و کتابتِ صحیحِ الفاظ، در گزارش مختصر کریم فیضی از ملاقات با ایشان آمده است. آنجا که وی توسّط نوادهٔ خود به فیضی پیغام می‌دهد که: «در آیه‌ای که [به عنوان یادگاری از خطّ خود، برایتان] نوشتم، جای دو کلمه را جابجا نوشته‌ام، آن را تصحیح کنید!».
کتاب نفیس یک قطره دریا، حاوی خاطرات ناگفته و زیبایی از بزرگان و عالمان دین است. شاید جذّاب‌ترین بخش این کتاب، قسمت مربوط به أسناد و نامه‌های بزرگان به صاحب‌ترجمه - مرحوم آیةالله حاج میرزا جعفر اشراقی تبریزی - است که خود عالَمی از شور و نشاط روحی و اطّلاعات دینی و اجتماعی است.
✍🏻 به‌تصحیحِ: علی قنبری بیدگلی
حکیم هیدجی وصیّت‌نامهٔ جالبی دارد که مورد توجّه بسیاری از اهل فضل واقع شده و مکرّراً در ضمن دیوان وی انتشار یافته است.[1] ذیلاً متن کامل وصیّت‌نامه به نقل از کلّیات دیوان حکیم هیدجی به تصحیح علی هشترودی تقدیم می‌گردد:
✍🏻 به‌تصحیحِ: علی قنبری بیدگلی
حکیم هیدجی به قلم خود، شرحی از حالات خویش را تحریر نموده که مکرّراً به همراه تعلیقهٔ او بر شرح منظومه به طبع رسیده است. ذیلاً متن کامل این شرح حال خودنوشت ثبت می‌افتد:
