(به مناسبت انتشار شانزده مقدّمه از کیوان سمیعی)
✍🏻 علی قنبری بیدگلی
دانایان اسرار به خوبی آگاهند که یافتن آثار مرحوم کیوان سمیعی در این زمان، ابداً کار آسانی نیست و «گاو نر می‌خواهد و مرد کهن». با این حال برای طلبهٔ بینوایی که مِهر کیوان بر دلش نشسته و حرارتی از او در قلبش احساس می‌کند، طبیعی است که از پا ننشیند و در حدّ بضاعت ناچیز خود، کوی به کوی و منزل به منزل، در جستجوی نشانی از محبوبش باشد.
(زندگینامه‌ی اجمالیِ مرحوم استاد کیوان سمیعی)[1]
✍🏻 علی قنبری بیدگلی
دانشمند فقید، مرحوم غلامرضا سمیعی – معروف به کیوان سمیعی – در سال ۱۲۹۲ ه ش در کرمانشاه و در خانواده‌ای مذهبی به دنیا آمد. از آنجا که دو فرزند پسر قبل از وی در کودکی از دنیا می‌روند، پدر و مادر کیوان در تشرّف به مشهد مقدّس، توسّلی به امام رؤوف، حضرت علیّ بن موسی الرّضا – علیه السّلام – می‌کنند و پس از ولادت این فرزند مسعود و مبارک، نامش را غلامرضا می‌نهند.
گاهی با خود خیال می‌کنم که وقتی کیوان سمیعی از غربت دوست خود مرحوم آزاد همدانی و انزوای اشعار و آثارش سخن می‌گوید، و این ابیاتِ او را یادآور می‌شود:
پس از مرگ من دیگران را سزد / که از من بجویند نام و نشان // پیِ جمعِ شعر پراکنده‌ام / به بهمان کنند التماس و فلان!
در واقع، خود نیز چنین افکاری در سر داشته است و می‌خواسته افرادی را پس از وفاتش، به دنبال خود بکشاند تا غربت و انزوا و مهجوری خویش را بدان‌ها بنمایاند.
(گزارشی از اقامتِ مرحوم کیوان سمیعی در کاشان)
✍🏻 علی قنبری بیدگلی
دانشمندِ مجهول القدر و محقّقِ گمنام، مرحوم استاد کیوان سمیعی، از مفاخرِ کم‌نظیرِ این سرزمین است که طراز دانش و مرتبهٔ تحقیقِ وی را باید هم‌سنگِ کسانی چون علّامه میرزا محمّدخان قزوینی و مرحوم آقا جلال همایی شمرد. وی در طول هشتاد سال عمر بابرکتِ خود، مجموعاً دوبار به شهر کاشان سفر کرده است.
(سخنی پیرامون تألیفات کیوان سمیعی)
✍🏻 علی قنبری بیدگلی
آثار دانشمند فقید، مرحوم کیوان سمیعی (۱۳۳۲ – ۱۴۱۴ ه ق) را به اعتباری می‌توان به چهار دستهٔ کلّی تقسیم کرد: کتب؛ مقدّمه‌ها؛ مقالات؛ رسائل. وجه مشترک هر چهار قسم، کمیاب بودن آنها در بازار نشر است. آثار مرحوم سمیعی عموماً یک‌مرتبه در زمان حیات خود وی به طبع رسیده و سپس به بوتهٔ نسیان سپرده شده است.
.png)
.png)
