مثنویِ قلی‌نامه یا منظومه‌ی مسلمیّه

طلّاب محترم سطوح عالیِ حوزه، عموماً با نام مرحوم حاج شیخ مسلم قلی‌پور آشنا بوده و از کتب کمک‌درسیِ ایشان در ایّام امتحانات بهره برده و می‌برند. در همان زمان حیات مرحوم قلی‌پور اشعار شیرینی رایج و دارج بود که معمولاً در روزهای امتحان توسّط طلّاب اهل ذوق و اصحاب حجره و مکتبه، زمزمه می‌شد و اسباب نشاط و صفا و رفع دلتنگی‌ها و مصائب طلبگی می‌گردید.

سنگک نرم و کباب اگر بگذارد ...

قم بدکی نیست از برای محصّل

سنگک نرم و کباب اگر بگذارد

حوزهٔ علمیه دائر است ولیکن

خان فرنگی‌مآب اگر بگذارد

هیکل بعضی شیوخ، قدس‌مآب است

عینک با آب و تاب اگر بگذارد

ساعت ده موقع مطالعهٔ ماست

پینَکی و چرت و خواب اگر بگذارد.

 

📚  دیوان امام خمینی، ص۳۰۱.

مدرسه‌ی امام صادق؛ چای، سیگار، کاظمی*

✍🏻 سیّد اکبر موسوی

«آن سالی که مدرسهٔ عبّاسقلی‌خان حجره گرفتیم، در طیّ روز می‌رفتیم مدرسهٔ امام صادق. مدرسهٔ امام صادق، ساده‌ترین مدرسه‌ای است که می‌توان تصوّر کرد. مدرسه‌ای کوچک با حیاطی مربّعی‌شکل بدون هیچ درخت و حوضی. حجره‌ها سر جمع بیست تا نمی‌شد.

مدرسه‌ی عبّاسقلی‌خان؛ زندگی در دل تاریخ*

✍🏻 سیّد اکبر موسوی

«از حسرت‌هایی که همیشه توی دلم مانده، وقتی بود که دیدم کنار مسجد شاه اصفهان مدرسه‌ای علمیّه هست و طلبه‌هایی آنجا حجره دارند و وقتی درهای مسجد را بسته‌اند، آنها می‌توانند در آن فضای معنوی و در سکوتی شکوهمند بنشینند و تماشا کنند.

اندر کرامات من

✍🏻 سیّد اکبر موسوی

«لم داده بودم به دیوار بلوکی نیم‌ساخته. تنهای تنها توی سحر لذّت‌بخش مشهد. منتظر اسدی بودم. کمی دیر شده بود. حتّی جیرجیرک‌ها هم نبودند که سکوت این کوچهٔ متّصل به حرم آقا را بشکنند. انگار هستی ایستاده بود و هیچ چیز تکان نمی‌خورد. انگشتانم را قلّاب کردم و دست‌هایم را گذاشتم روی سرم. چشم‌هایم را بستم.

یادداشتی زیبا و خواندنی پیرامون حجره‌نشینی

یکی از زیباترین نوشته‌هایی که تاکنون پیرامون زندگی حجره‌نشینی و توصیف آن منتشر شده، یادداشتی است تحت عنوانِ: هیچ‌جا حجرهٔ خودِ آدم نمی‌شود: نگاهی به ویژگی‌های زندگی در حجره، به قلم: محمّدجواد مقدّمی شهیدانی.

این یادداشت در مجلّهٔ حاشیه، سال اوّل، شمارهٔ صِفر [: پیش‌شماره]: رجب ۱۴۳۲، خرداد ۱۳۹۰، ص۷۷ – ۷۹، به چاپ رسیده است.

به بهانه‌ی افتتاح کانالی برای کیوان سمیعی در تلگرام

گاهی با خود خیال می‌کنم که وقتی کیوان سمیعی از غربت دوست خود مرحوم آزاد همدانی و انزوای اشعار و آثارش سخن می‌گوید، و این ابیاتِ او را یادآور می‌شود:

پس از مرگ من دیگران را سزد  /  که از من بجویند نام و نشان  //  پیِ جمعِ شعر پراکنده‌ام  /  به بهمان کنند التماس و فلان!

در واقع، خود نیز چنین افکاری در سر داشته است و می‌خواسته افرادی را پس از وفاتش، به دنبال خود بکشاند تا غربت و انزوا و مهجوری خویش را بدان‌ها بنمایاند.

سیمای کاشان در یک سفرنامه‌ی قاجاریِ تازه‌نشر

✍🏻 علی قنبری بیدگلی

شاهزاده‌خانم، نوادهٔ فتحعلی‌شاهِ قاجار و عیالِ محمّدباقر عماد الملک – حاکم تون و طبس – است. وی در سنهٔ ۱۳۰۳ هجری قمری (= ۱۲۶۵ ه‍ ش) به سفر حجّ می‌رود و مشاهدات خود از منازلِ بین راه و مشاهد مشرّفه را با ذکر جزئیّات ثبت می‌کند.