ماجرا از آنجا شروع می‌شود که مرحوم آیةالله حاج میرزا جعفر اشراقی تبریزی در نامه‌ای، کلمهٔ «محجّه» را به اشتباه «مهجه» می‌نویسد.
نمونه‌ای از طبعِ حسّاس مرحوم اشراقی در تلفّظ و کتابتِ صحیحِ الفاظ، در گزارش مختصر کریم فیضی از ملاقات با ایشان آمده است. آنجا که وی توسّط نوادهٔ خود به فیضی پیغام می‌دهد که: «در آیه‌ای که [به عنوان یادگاری از خطّ خود، برایتان] نوشتم، جای دو کلمه را جابجا نوشته‌ام، آن را تصحیح کنید!».
«... صبح جمعه‌ای رفتم و این مرد بزرگ و عجیب را دیدم. سخت پیر بود. وقتی با او دست دادم، با نخستین حالتش فهمیدم دست‌هایش تاب کمترین فشردن را ندارد. با این حال، جانی آگاه داشت: جهانی بود بنشسته در گوشه‌ای. در همان دیدار اوّل بیش از پنج ساعت حرف زدیم که همه را نوشتم.
کتاب نفیس یک قطره دریا، حاوی خاطرات ناگفته و زیبایی از بزرگان و عالمان دین است. شاید جذّاب‌ترین بخش این کتاب، قسمت مربوط به أسناد و نامه‌های بزرگان به صاحب‌ترجمه - مرحوم آیةالله حاج میرزا جعفر اشراقی تبریزی - است که خود عالَمی از شور و نشاط روحی و اطّلاعات دینی و اجتماعی است.
مرحوم آیت‌الله میرزا جعفر اشراقی تبریزی از عشّاق کتاب در زمان خود بوده است. گوشه‌هایی از اهتمام زائدالوصف آنمرحوم به علم‌اندوزی و مسأله‌ی کتابخوانی و مطالعه را ذیلاً به قلم فرزندش - حسین افروغ - می‌خوانید:
✍🏻 علی قنبری بیدگلی
عالِم محقّق، مرحوم حاج میرزا عبّاسقلی واعظ چرندابی تبریزی (۱۳۱۵ – ۱۳۸۶ ق) یکی از عشّاق کتاب در زمان خود بوده است. از جمله أسناد ارزشمند در این رابطه، نامه‌های خواندنی و زیبای آنمرحوم است که به حاج میرزا جعفر اشراقی تبریزی نوشته است.
